Epopeja Narodowa powstała 1834r. w Paryżu, gdzie Mickiewicz był na emigracji. Akcja utwór obejmuje 5 dni 1811 i jeden dzień 1812 roku. Fabuła "Pana Tadeusza" obejmuje czas od roku 1791 do 1812 roku. Wszystkie wydarzenia rozstrzygają się na Litwie, w Soplicowie, posiadłości Sędziego Soplicy. Część zdarzeń ma miejsce w położonym nieopodal zaścianku szlacheckim, Dobrzyn (na Mazurach). "Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem" + epilog zajad - czyli zbrojny najazd jaki dokonała szlachta dobrzyńska na Soplicowo.

Jest to długa, dwutomowa powieść przedstawiająca życie górników na początku dwudziestego wieku, ich niebezpieczną pracę w kopalni, a także walkę o zachowanie polskości. Książka napisana jest językiem, jakim posługiwali się górnicy

Powrót posła to najbardziej znany utwór z bogatego dorobku literackiego Niemcewicza. Jest pierwszą polską komedią polityczną, a powstał w wyniku wydarzeń rozgrywających się podczas obrad Sejmu Wielkiego. Posłem na ten sejm jest Walery, który właśnie w trakcie zawieszenia obrad wraca do domu rodzinnego. Stara się on o rękę córki Starosty Gadulskiego, Teresy. Na przeszkodzie ich związkowi stają jednak zaloty drugiego amanta kawalera modnego Szarmanckiego. Nie perypetie miłosne głównych bohaterów są jednak istotą sztuki. Postaci dramatu Niemcewicz uczynił bowiem nośnikami różnych postaw: z jednej strony patriotycznych, obywatelskich, a z drugiej zupełnie wyzbytych troski o ojczyznę. I te właśnie zostały zupełnie skompromitowane.

Na fabułę Nad Niemnem składają się dwa, splecione ze sobą, wątki: obyczajowy, prezentujący życie dworu i dworków szlacheckich w drugiej połowie wieku XIX na kresach (tu wyodrębnia się zwłaszcza "romansowa" historia Justyny Orzelskiej i Jana Bohatyrowicza), oraz ideowy, ukazujący sytuację i postawy Polaków (w powieści nie pojawiają się Rosjanie!) po upadku powstania styczniowego.
Opowieść rozpoczyna się w letni dzień, kiedy Justyna wraz z Martą Korczyńską wracają z kościoła. Po drodze spotykają jadących do Korczyna Teofila Różyca (dostrzega on Justynę, wzbudzającą w nim zachwyt swoją naturalnością) oraz Bolesława Kirłę, a następnie Jana Bohatyrowicza wiozącego kobiety do zaścianka Bohatyrowicze. We dworze w Korczynie przybyli goście konwersują z Emilią Korczyńską (żoną Benedykta, adorowaną przez Kirłę) oraz jej przyjaciółką Teresą Plińską(dawną nauczycielką córki Korczyńskich), pozostają na obiad (choć nie cieszą się zbytnim uznaniem Benedykta). Wszyscy czekają na przybycie dzieci ze szkół na wakacje. Kirło żartuje z ojca Justyny -Ignacego (zdziecinniałego starca, interesującego się jedynie jedzeniem i muzyką). Różyc skupia swoje zainteresowanie na pannie Orzelskiej.Kolejnym wydarzeniem są imieniny Emilii, zbierające rodzinę oraz zaprzyjaźnionych sąsiadów państwa Korczyńskich. Justyna koncertuje razem z ojcem. Bratanek Benedykta - Zygmunt pragnie odnowić dawny romans z nią (choć jest żonaty z Klotyldą), Witold, syn Benedykta, spotyka nie widzianą od dwóch lat Marysię Kirlankę. Zebrani rozmawiają, odsłaniając swoje poglądy i charaktery (poddaje ich próbie Witold, pytając o gospodarstwo). Pojawia się informacja o procesie Benedykta z Bohatyrowiczami. Justyna, zdenerwowana rozmową z Zygmuntem, wychodzi z dworu, spotyka pracującego Jana Bohatyrowicza, rozmawiają (mija ich interesująca się Janem Jadwiga Domuntówna, wcześniej Justyna widziała Jana razem z Anzelmem pływających łodzią po Niemnie). Idą razem do Bohatyrowicz. Justyna rozmawia ze stryjem Jana - Anzelmem, a także z procesującym się z Benedyktem Korczyńskim - Fabianem oraz z siostrą Jana - Antolką i córką Fabiana - Elżbietą. Justyna udaje się razem z Janem i Anzelmem na mogiłę Jana i Cecylii (stawiają nowy krzyż). Anzelm opowiada historię swoich przodków. Przybyli z Polski (w XV w.) i osiedli w puszczy, pragnąc się ukryć (on pochodził z gminu, ona ze szlachty). Założyli osadę, pracowali, dali początek rodowi Bohatyrowiczów. Polujący król Zygmunt August nadał szlachectwo ich potomkom, uznając ich cywilizacyjne zasługi.
II TOM
W II tomie powieści akcja przenosi się do dworku Kirłów do Olszynki. Kirłową odwiedza Różyc, rozmawiają o Justynie. On mówi o swoim oczarowaniu, Kirłowa namawia go do ślubu, który mógłby go ocalić przed pustką życia i nałogiem (morfina). Różyc deklaruje pomoc w wychowaniu dzieci Kirłów. Kirłowa jest zaniepokojona znajomością jej córki z Witoldem Korczyńskim, ale zauważa, że młodzi wyłącznie rozmawiają o krzewieniu oświaty wśród ludu. Doktor wezwany do chorującej na histerię Emilii stwierdza gruźlicę u Marty. Ta napomina Justynę, by nie bawiła sięJanem Bohatyrowiczem. Benedykt poświęca cały czas pracy przy żniwach. Jego siostra - Darzecka - domaga się spłaty swojej części posagu (na posag dla córki). Emilia cierpi we dnie, noce spędza na wspólnej z Teresą lekturze romansów. Zaczynają się sprzeczki Witolda z ojcem (np. o wychowanie siostry Leoni). Witold wędruje po okolicy, spotyka się z chłopami (także z Bohatyrowiczami), poluje, łowi ryby. Do Korczyna docierają wiadomości o zamyśle Różyca ożenienia się z Justyną. Ta odwiedza Bohatyrowicze, spotyka Jana, pomaga mu przy żniwach (pracuje po raz pierwszy w życiu). Justyna z Janem płyną na mogiłę czterdziestu powstańców z 1863 r., gdzie leżą Andrzej Korczyński (brat Benedykta) i Jerzy Bohatyrowicz (ojciec Jana). Jan opowiada ich historię. Młodzi wracają do Bohatyrowicz, Elżbieta zaprasza Justynę na swoje wesele (jako druhnę).
III TOM
III tom powieści rozpoczyna się w Osowcach, we dworze Andrzejowej Korczyńskiej. Obserwuje ona rozpad małżeństwa syna Zygmunta (jedzie on do Korczyna, gdzie otrzymuje ostateczną odprawę od Justyny), zaczyna wątpić w jego talent artystyczny, dostrzega jego prawdziwy charakter i swoje błędy wychowawcze. W Korczynie Witold łagodzi kłótnię ojca z chłopem, który zepsuł żniwiarkę (dochodzi do kolejnej sprzeczki między nimi, syn zarzuca ojcu, że ten zapomniał o ideach swojego brata Andrzeja). Kirło zachwala przed Emilią i Teresą Różyca (są one zachwycone i przekonane, że względy artystokraty to łaska dla Justyny). Emilia dostaje ataku choroby po prośbie syna, by mógł udać się razem z siostrą na wesele do Bohatyrowicz (dochodzi do kolejnej sprzeczki ojca z synem, ten odmawia wstawienia się u Darzeckiej o odroczenie spłaty posagu). Justyna z Witoldem odwiedzają Fabiana Bohatyrowicza i narzeczonych. W Osowcach dochodzi do rozmowy Zygmunta z matką (chce on sprzedać majątek i wyjechać za granicę, ona kategorycznie odmawia). Zbliża się jesień, ma miejsce wesele Elżbiety. Justyna coraz bardziej zbliża się do Jana (co doprowadza do zazdrości Jadwigę). Bohatyrowicze proszą Witolda o wstawienie się za nimi u ojca w sprawie przegranego procesu. Po latach dochodzi do spotkania Marty z Anzelmem. Witold ponownie kłóci się z ojcem (zarzuca mu, że zapomniał o ludzie), ale ostatecznie dochodzi do ich pogodzenia. Benedykt postrzega w synu siebie sprzed lat, postanawia darować Bohatyrowiczom i zacząć gospodarować z nimi wspólnie (co oni zaproponowali wcześniej, mają mało ziemi, ale dysponują siłą roboczą). Justyna odrzuca oświadczyny Różyca, gdyż zaręczyła się z Janem (czym szokuje Emilię i Teresę). Marta postanawia się leczyć (Benedykt mówi, że jest mu potrzebna). Benedykt wraz z Justyną odwiedzają Anzelma i Jana.

Sklepy cynamonowe to zbiór opowiadań, których akcja usytuowana jest w niewielkim galicyjskim miasteczku, przypominającym do złudzenia rodzinny Drohobycz Bruno Schulza. Najważniejszą postacią Sklepów. jest Ojciec, nie tylko jako głowa rodu, kupiec prowadzący poważny interes w rynku, ale też szalony eksperymentator, wręcz demiurg. Ale równie ważny jest narrator, młody chłopiec, bo to on stwarza świat, który oglądamy. Więc to ostatecznie on jest Twórcą.
Zarówno oryginalność, jak i siłę Schulz czerpał ze swego rodzinnego miasteczka. Dzięki zdolności spowijania najprostszych rzeczy pajęczyną metafory, czyni ze sprzedawców w sklepie swego ojca, ze służącej Adeli i samego ojca postaci mitologiczne, bohaterów przypowieści o egzystencji. Nie w literaturze faktu, lecz w niesamowitych fantasmagoriach Schulza żydowskie miasteczko znalazło swoje odbicie, choć było ono wykrzywione, wyłaniające się z wklęsłych i wypukłych zwierciadeł jego umysłu. (...) Wszystkie jego opowieści są powiązane osobą narratora, który jest nieco fantasmagorycznym ja autora - pisał Czesław Miłosz.
Po wydaniu w 1934 roku przez Wydawnictwo "Rój" Sklepów cynamonowych Bruno Schulz, skromny nauczyciel rysunku, niemal z dnia na dzień stał się znanym i cenionym pisarzem.
Gdyby sztuka miała tylko potwierdzać, co skądinąd zostało już ustalone - byłaby niepotrzebna. Jej rolą jest być sondą zapuszczoną w bezimienne. Artysta jest aparatem rejestrującym procesy w głębi, gdzie tworzy się wartość - pisał sam Schulz o swojej twórczości w liście do Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Sklepy cynamonowe to zbiór opowiadań, których akcja usytuowana jest w niewielkim galicyjskim miasteczku, przypominającym do złudzenia rodzinny Drohobycz Bruno Schulza. Najważniejszą postacią Sklepów. jest Ojciec, nie tylko jako głowa rodu, kupiec prowadzący poważny interes w rynku, ale też szalony eksperymentator, wręcz demiurg. Ale równie ważny jest narrator, młody chłopiec, bo to on stwarza świat, który oglądamy. Więc to ostatecznie on jest Twórcą.
Zarówno oryginalność, jak i siłę Schulz czerpał ze swego rodzinnego miasteczka. Dzięki zdolności spowijania najprostszych rzeczy pajęczyną metafory, czyni ze sprzedawców w sklepie swego ojca, ze służącej Adeli i samego ojca postaci mitologiczne, bohaterów przypowieści o egzystencji. Nie w literaturze faktu, lecz w niesamowitych fantasmagoriach Schulza żydowskie miasteczko znalazło swoje odbicie, choć było ono wykrzywione, wyłaniające się z wklęsłych i wypukłych zwierciadeł jego umysłu. (...) Wszystkie jego opowieści są powiązane osobą narratora, który jest nieco fantasmagorycznym ja autora - pisał Czesław Miłosz.
Po wydaniu w 1934 roku przez Wydawnictwo "Rój" Sklepów cynamonowych Bruno Schulz, skromny nauczyciel rysunku, niemal z dnia na dzień stał się znanym i cenionym pisarzem.
Gdyby sztuka miała tylko potwierdzać, co skądinąd zostało już ustalone - byłaby niepotrzebna. Jej rolą jest być sondą zapuszczoną w bezimienne. Artysta jest aparatem rejestrującym procesy w głębi, gdzie tworzy się wartość - pisał sam Schulz o swojej twórczości w liście do Stanisława Ignacego Witkiewicza.